به گزارش خبرنگار مهر، در ادامه سلسله برنامه‌های انجمن تهیه‌کنندگان سینمای مستند سه‌شنبه ۱۷ آذرماه فیلم مستند «عروسک‌ها نمی‌دانند» به کارگردانی نوا رضوانی و تهیه‌کنندگی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ایران به نمایش در آمد. در ادامه نیز نشست نقد و بررسی فیلم با حضور نوا رضوانی و پدرام اکبری برگزار شد.
در ابتدای این نشست رضوانی در پاسخ به پرسش اکبری در خصوص دلیل انتخاب این اسم برای فیلم گفت: اسم فیلم را از یکی از اشعار استاد شفیعی کدکنی وام گرفته‌ام و در واقع به این موضوع اشاره دارد که بچه‌هایی که در سنین پایین ازدواج می‌کنند، نمی‌دانند قرار است چه بلایی سرشان بیاید. کار را ابتدا با ظریفه دختربچه افغان، شروع کردم که در منطقه شورآباد تهران زندگی می‌کرد. کار دشواری هم بود و به‌عنوان مثال به دلیل اینکه فیلمبردار مرد بود، دچار مشکلات زیادی شدیم.
وی ادامه داد: پس از ساخت این فیلم به این نتیجه رسیدم که هر زمان سوژه فیلم زن است، بهتر است کمترین تعداد عوامل را در صحنه داشته باشیم و خودم کار فیلمبرداری را انجام بدهم. برای راحت‌تر انجام شدن کار نیز از طریق مدرسه این دختر بچه اقدام کردیم و این موضوع به نزدیکانش حس امنیت می‌داد که راحت‌تر جلوی دوربین حاضر شوند. با سوژه دیگر فیلم یعنی تُکتم توانستیم ارتباط خوبی برقرار کنیم و همراه با او تا خراسان رفتیم. اساسا در واقعیتی که اتفاق می‌افتاد دخالت و برنامه‌ریزی نداشتم و شاید در سراسر فیلم تنها یک موقعیت را خودم به وجود آوردم. تقریبا ۹۵ درصد اتفاقات فیلم در همان لحظه فیلمبرداری به شکل طبیعی رخ می‌داد و من دخالتی در آن نداشتم.
کارگردان فیلم «عروسک‌ها نمی‌دانند» درباره تاثیری که دوست داشته از طریق این فیلم ایجاد کند، بیان کرد: زمانی که این فیلم را ساختم قصدم این بود که نمایندگان مجلس نیز آن را ببینند و منتج به تغییر قوانین موجود شود. در حال حاضر ازدواج دختران از سن ۱۳ سال به بالا و ازدواج پسران از سن ۱۵ سال به بالا به‌طور قانونی ثبت می‌شود.
رضوانی در مورد چگونگی انتخاب چنین موضوعی برای ساخت فیلم مستند گفت: انجمن «حامی» یا همان «حمایت از زنان و کودکان افغانی» در منطقه شورآباد مدرسه‌ای را اداره می‌کرد که از طریق همین مدرسه با «ظریفه» ارتباط گرفتم اما سوژه‌های ایرانی حاضر نبودند جلوی دوربین بیایند و ۹ ماه زمان لازم بود تا بتوانم تُکتم را پیدا کنم.
وی یادآور شد: برای نشان دادن گستردگی این مساله، تصمیم گرفتم که یک سوژه فیلم نیز اصالت افغانستانی داشته باشد. در واقع این مساله را در کلیت خودش می‌بینم و معادله حاکم بر تمام این مناسبات یکسان است، خانواده این کودکان برای رسیدن به شیر بها، دختران خود را در سنین پایین به عقد فرد دیگری در می‌آورند.
نظر شما